شاید 15 سال پیش بود

 یه روز یه پارچه ی گل گلیِ ظریف و نخی از توی چمدان شگفت انگیز سبزمون درآورد و گفت: می خوام برات یه پیرهن تو خونگی بدوزم.

دوخت. وقتی تموم شد گفت: بذارش کنار برا وقتی حامله شدی.

از همون روز تا امروز کنار بود. امروز پوشیدمش.

از اون موقع برای حاملگیم ذوق داشت...

امروز پوشیدمش بی اینکه جنینی در درونم باشه... 

و شاید هرگز نباشه...

 

 

چقدر دلتنگتم... چقدر بغض دارم...

دلتنگ تو مامان قشنگم... دلتنگ دخترکی که هرگز نخواهم داشت...